Çok şükür analar gününü şanıyla layık bir şekilde kutlayıp, gönlümüzü hoş edip huzura erdik. Yıllarca hiç yüzünü görmediğimiz, sesini duymadığımız, sadece ayda bir kez telefonla arayıp, hatırını sorduğumuz, huzurevlerine bir meta gibi terk ettiğimiz bir sıcak yuva, bir güler yüze hasret torunlarını doyasıya sevmeden bu dünyada modern hapishane hayatı yaşayan babaların gönülleri şad ve hoşnut oldu mu acaba? Hiç sanmıyorum.
Şayet yolunuz düşerse yaşlılar yurduna veya huzurevi denen modern hastaneye ve oranın yaşlı sakinlerine yakın planda bakarsanız yılların gergef gibi işlediği haritaya dönmüş suratlar görürsünüz. Kendilerine öf demenin bile suç sayıldığı ayaklarının altında Cennet aranması gereken bu yaşlı çınarların düştüğü bu dramatik davanın toplumumuzun nasıl çözüldüğünü, bozulduğunu hatta çürüdüğünü en çarpıcı örneği olsa gerek.
Kutsallarını birer, birer yitirdiği metropollerde çığ gibi çoğalan erkek sığınma evleri ayrıca evlerinde huzur bulamayan babaların sabahçı kahvehanelerin iflah olmaz müdavimleri olmaları ve günlerinin büyük bir kısmını kahve köşelerinde tüketmeleri ne ile izah edilebilir? Hiç düşündünüz mü? Babaların kutsanıp ve de vaftizlindiği şu Bayram günlerinde öncelikle bu sorunun cevabını bulmak ve ondan sonra bu kutlu günlerin kutlamaya hakkımız olduğunu düşünüyorum.
Yoksa babasıyla kan bağı dışında hiçbir alakası kalmayan bir baba bir de milyoner ise en kısa zamanda ölmesi veya en kısa yoldan yok olması gereken bir varlıktır günümüzde. Ulu çınarların evimizin başköşesindemeskûn olmadıkça kutladığımız ne Analar, ne de Babalar günü onların haklarını helal ettirmeye yetmeyecektir.
Kapitalist ekonominin körüklediği tüketim psikolojisi keseleri boşaltmaya yönelik telkinden öteye gitmeyen! Hiçbir zaman o kutsal yaşlıların layık olduğu konuma getirmeyecektir.
