Çok şükür analar gününü şanına layık bir şekilde kutlayıp, gönlümüzü hoş edip huzura erdik. Yıllarca hiç yüzünü görmediğimiz, sesini duymadığımız, sadece ayda bir kez telefon ile arayıp hatırını sorduğumuz, huzur evlerine bir meta gibi terk ettiğimiz, bir sıcak yuva, bir güler yüze hasret torunlarını doyasıya sevmeden bu dünyada modern hapishane hayatı yaşayan babaların gönülleri şaad ve hoş odlumu acaba? Hiç sanmıyorum. Şayet yolunuz düşerse yaşlılar yurduna veya huzur evi denilen modern hastaneye ve oranın yaşlı sakinlerine yakın plandan bakarsanız yılların bir gergef gibi işlediği haritaya dönmüş suratlar görürsünüz.
Kendilerine öf demenin bile suç sayıldığı ayaklarının altında cennet aranması gereken bu yaşlı çınarların bu düştüğü dramatik durum toplumumuzun nasıl çözüldüğünü, bozulduğunu, hatta çürüdüğünün en çarpıcı örneği olsa gerek. Kutsalların birer birer yitirildiği metropollerde tığ gibi çoğalan Erkek sığınma evleri ayrıca evlerinde huzur bulamayan babaların sabahçı kahvelerinin iflah olmaz müdavimleri olmaları ve günlerinin bir kısmını kahve köşelerinde tüketmeleri ne ile izah edilebilir? Hiç düşündünüz mü? Babaların kutsanıp ve de vaftizlendiği şu mübarek bayram günlerinde öncelikle bu sorunun cevabını bulmak ve ondan sonra bu kutlu günleri kutlamaya hakkımız olduğunu düşünüyorum. Yoksa babasıyla kan bağı dışında hiçbir alakası olmayan bir gün baba birden Multi Milyoner ise en kısa zamanda en kısa yoldan ölmesi yada yok olması gereken bir varlıktır günümüzde.
Ulu çınarların evimizin baş köşesinde meskun olmadıkça kutladığımız ne analar ne de babalar günü onların haklarını helal ettirmeye yetmeyecektir.
Kapitalist ekonominin körüklediği tüketim psikolojisi keseleri boşaltmaya yönelik telkinden öteye gitmeyen! Hiçbir zaman o kutsal yaşlıların layık olduğu konuma getirmeyecektir.
