Çıplak akılla meselelerini çözmeye çalışan insan umutlarını yitirmiş, bu durum dünyamızı girişi olan fakat çıkışı olmayan bir labirente dönüştürmüştür. Böyle bir dünyada yaşamanın zorluğunu anlatmamam gerek olmadığını düşünüyorum.
İnsan, daha bu dünyada ateşi ve olmayan bir cehennemde yaşar. Aşk, sevgi ve dostluk, arkadaşlık sözcükleri lügatlerimizin tozlu sayfaları arasında sıkışıp kalır. Kalabalıklar arasında yalnızlığı yaşamanın hüznü ruhsal ve psikolojik hastalıklara davetiye çıkardığını görürüz. Böylece mutsuzluğun girdabında boğulur gideriz.
Tüm bu olumsuzluklar yanında, Dünya hayatı cihetiyle ölmüş, sadece ve sadece ahret için yaşayan bir insan ölmeden önce ölmüş demektir. Yani hayatımızı zehir eden en büyük korku ve kâbusu üzerinden atıp ebedi bir hayata doğru kesintisiz yolculuk yapmanın yolu, ölmeden evvel ölmektir. Ölüler ölümden korkmazlar. Dolayısıyla tasasız, kesintisiz, korkusuz yaşarlar. Her an ölüm korkusuyla yaşayarak dünyadan uzak olmaya çalışanlar süslü bir darağacının altında keyif çatmaya çalışan zavallılardan başkası değildir.
Düşünsenize Afgan, Suriye, Irak, Libya, Filistin halkının başına gelenlerin aynısı Amerikalı veya Avrupalıların başına gelse intihar ederek ölenlerin sayısı bombalanarak ölen insanların sayısından kat, kat fazla olmaz mıydı?
Tüm bunları göz önüne aldığımızda salt akılla yola çıkmanın insanı ne hale getirdiğini görmüş olduk.
İnsan gibi yaşamanın ve ruhsal problemlerden kurtulmanın yolu yüce yaratıcının bizlere bahşettiği şu cennet dünyamızı yaşanır olmaktan çıkartmadan öpüp başımıza koyduğumuz ekmek gibi nimetin kadir ve kıymetini bilmekten geçtiğini aklımızdan hiç çıkartmamalıyız.
Ayrıca salt aklın ön gördüğü yol haritasının vahiy kültürüyle beslemesi insanoğlunu düştüğü çıkmazlardan, açmazlardan kurtaracağına canı gönülden inananlardanız.
