Çok değil 60 yıl önce Cumhuriyetin ilk darbesi yapılmış Başbakan dahil iki Bakan idam edilerek binlerce insan Yassı Ada da işkenceden geçirilmişti. Halk sus, pus olmuş sadece çelik paletli tankları izlemekle yetinmişti.
Darbeciler kahraman ilan edilirken, işkence görenler hain ilan edilmişlerdi. Ve Darbenin yapıldığı 27 Mayıs Ulusal gün ilan edilmiş ve yıllarca bayram olarak kutlanmıştı. 12 Eylül darbesinden, bu darbesinden pek farklı değildi. Kışla da canı sıkılan asker macera filmleri izleyen Generaller, Emir Eri, Subaylar durumundan vazife çıkarmak suretiyle darbe yaparak Halk tercihlerini göz ardı ederek gönüllerince bir yönetim oluşturdular ve yıllarca “Halkın Depesin’de Düven Sürdüler” Halkta yine kayda değer bir tepki yoktu.
Bunu fırsa bilen darbeciler ulusun bağrında, kültürünce, inancında, çok büyük yaralar açtılar. Ancak 15 Temmuz’daki darbe gerişimi, çok farklı bir boyutta gelişti. Susmakla ve sindirilmekle terbiye edilmeye çalışılan halk tankın altına yatarak, canını ortaya koyarak bir destan yazdı. Üç yüze yakın insanımız, arkalarında gözü yaşlı insanlar bırakarak şehitler kervanına katılırken üç bine yakın yaralı insanımız gazilik şerefine nail oldular.
Şuan o şehitlerimiz peygamberimizin hemen yanında, yanı başında olduğuna, efendimizin onlara Kevser havuzu’nda şerbet ikram ettiğini hayal ettikçe yaralı gönüllerimiz biraz ferahlayıp şifa buluyor, rahatlıyoruz.
Ve yine inanıyor ve iman ediyoruz ki Uhud, Bedir, Çanakkale, Malazgirt, 15 Temmuz Şehitlerimiz el ele tutuşarak cennet-i alaya doğru koştuklarını düşündükçe yüreğimiz kıpır, kıpır gönlümüz hüzün ve sevinç dolu olarak onları kıskanmadan edemiyoruz. Peygamberimizin kucağını açarak beklediği şehitlerimizi sonsuz rahmet ve merhamet niyaz ederken, bizlerinde aynı minval üzere bir ölçümle, öbür aleme, yani şehitler kervanına temenni etmemiz hiçte iç karartıcı bir durum olmasına gerek diye düşünmüyorum. Ebedi aydınlığa da kavuşmanın yolu bu olsa gerek.
